First time in JAPAN >>WWoofer in Farm I

>>WWOOFER in Japan<<

พึ่งรู้จักโครงการ Wwoof Japan นี้ได้ไม่นาน จุดเริ่มต้นคือ ซีรี่ย์ "ซากะ ฉันจะคิดถึงเธอ" ดูไปดูมาแล้วมันก็หลงรักฟาร์มญี่ปุ่นไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นไม่นานก็คิดว่าอยากไปทำอะไรแบบจุก (ตัวละครในเรื่อง ซากะ ฉันจะคิดถึงเธอ) บ้าง ก็นั่งหาข้อมูลไปเรื่อยๆ ยิ่งหายิ่งมันส์ ยิ่งอยากไปสัมผัสชีวิตแบบนั้นจริงๆ เริ่มปานปลาย จากตอนแรกคิดแค่ว่าจะไปอ่านประสบการณ์คนที่เคยไปเอาสนุกๆขำๆ แต่ไปๆมาๆกลับจบลงที่ ตัดสินใจไป woof จริงๆ ตอนนั้นใจมันดีดดิ้นอยากไปมาก สุดท้ายก็จัดให้ตัวเองไปตามที่อยากไป ตอนแรกก็คิดอยากไปที่เดียวกับในซีรี่ย์เลยนะ บวกกับอ่านหนังสือ "ทำอะไรเล็กๆ ง่ายๆ ก็มีความสุขได้" ของพี่โหน่ง วงศ์ทนง ด้วยแล้วยิ่งอยากไป เพราะในหนังสือนั้นมีเรื่องราวที่พี่โหน่งไปฟาร์มแห่งนี้ด้วย ตอนนั้นอยู่เวรดึกๆ เงียบๆ เปลี่ยวๆ สมองโล่งๆ คิดไรไปเรื่อยเปื่อย อยากทำนี่ทำนั่นไปเรื่อย สุดท้ายตัดสินใจสมัครโครงการ wwoof japan ไปจริงๆซะงั้น

ตอนแรกก็หาฟาร์มเหมือนในซีรีย์ ซากะ เลย แค่ความที่อยู่ตั้งซากะ ก็รู้สึกว่าไกลไป คืออยากไปเที่ยวโตเกียวด้วยไง ก็เลยเลือกฟาร์มใกล้ๆโตเกียว ตอนแรกหาฟาร์มที่มีคนเยอะๆจะได้ไม่เหงา แต่คิดไปคิดมา เลือกฟาร์มที่เล็กๆ ดีกว่า เขาจะได้ดูและเราได้เต็มที่ และเราก็จะได้สัมผัสชีวิตเขาได้ง่ายๆด้วย ก็ตัดสินใจส่งข้อความไปหา host เลย รอวันเดียวลุงที่เป็น host ก็ตอบกลับมา โห ตอนนั้นดีใจมาก รู้สึกเหมือนเล่นเกมส์เลย ต้องผ่านด่านไปเรื่อยๆ ต้อคุยกับลุงให้เขารับเราไป woof พอลุงตอบกลับ ก็ต้องกดรับข้อมูลจากลุง จากนั้นก็จะได้คำใบ้เกี่ยวกับการเดินทางไปยังฟาร์ม ยิ่งตอบเมลล์กับลุงไปเรื่อยๆยิ่งสนุก ไม่เคยตั้งหน้าตั้งตารอเมลล์อย่างนี้มานานแล้วเหมือนกันนะเนี้ย ขนาดตอนหางานยังไม่เปิดเมลล์ถี่ขนาดนี้เลย (เป็นเอามากนะเนี้ย)

และเมื่อวันนั้นมาถึง วันที่ต้องไป woof ก็เกิดอาการตื่นเต้นมาก ถึงขั้นตื่นสายตกรถไฟกันเลยทีเดียว ก็เลทลุงไปอีก มีแอบกังวลว่าเขาจะด่ามั้ยที่เราไปถึงช้า เพราะบอกว่าจะถึงประมาณ 10-11 โมงเช้า แต่เอาเข้าจริงถึงตอนเที่ยงเลยค่า อยากขอโทษรัวๆ แต่ภาษาญี่ปุ่นก็ง่อยมากค่ะ ได้แต่ทำตาปริบๆ แต่ลุงก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ด้วยความที่มาครั้งแรกด้วยมั้ง เอาเป็นว่าโมเมไปว่าลุงเข้าใจละกัน

พอถึงบ้านลุงก็รีบขนข้าวของลงจากรถ แล้วก็สอดส่ายสายตาสำรวจนี่นั่นไปเรื่อยๆ ยอมรับว่าตอนแรกรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่บ้านลุงไม่ได้เป็นแบบที่คิดไว้ในภาพมโน แต่อยู่ไปซักพักเริ่มชิน และรู้สึกว่าบ้านหลังนี้นี่มันซู้ดดดดยอดเลย มีน้องหมา น้องแมว เต็มบ้านเลย นี่ยังไม่รวมไก่ กับเต่านะ เรียกว่าบ้านน้องแมวแอนเดอะแกงค์ก็ได้ 555 เยอะเหลือเกิน


หน้าบ้านลุงที่หลังจากกลับมาแล้วยังคิดถึงบ้านหลังนี้อยู่เลยอะ ดีต่อใจมาก ^^

วันแรกของการมาที่นี่ยังไม่ได้ทำอะไรมาก ลุงก็ชิวๆนะ ไม่ได้ใช้งานอะไรมากมาย ทำความรู้จักกับแมวทั้งเจ็ดตัว และก็กลายเป็นสาวไทยแแสนสวย กับ แมวน้อยทั้งเจ็ด <<เอิ่มมมม มองบนแพร๊บ ตกใจคำว่าสวย
งานวันนี้ง่ายๆเลยคือ คือ คือ ล้างจานจ้าาาาา ลุงกับป้าเป็นคนทำอาหาร ส่วนนางชะนีน้อยจากไทยผู้นี้ก็ล้านจานไปละกันเน้ออ〰

ห้องทำงานวันแรก >> ห้องครัวนั่นเอง ครัวที่นี่ไม่ใหญ่นะ แต่อุปกรณ์ครบครัน กะเหรี่ยงน้อยก็ทำหน้าที่ล้างจานไปค่ะ งานสบายรายได้ไม่มี แต่อยู่ฟรีกินฟรีแบบนี้ก็ยอมค่ะ
แลกกับอาหารแสนอร่อยระดับโรงแรมหรูห้าดาว เวอร์วังอลังการงานสุดยอดต้มยำกุ้งมากมาย 555 (ที่จริงก็ไม่ขนาดนั้นแต่รสชาติของอาหารที่นี่มีคุณค่าทางใจ ซึมลึกสู่ก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ)
อีกอย่างที่ชอบคือ เวลาทานข้าวกัน เราจะดูทีวีกันไปด้วย ลุงกับป้าก็คอยช่วยแปลข่าวให้ฟัง รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็เป็นโมเมนต์ที่ดีนะ จำพิธีกรรายการข่าวได้แม่นเลยแหละ ดูละครหลังข่าวก็สนุกนะ กลับมานี่ติดซีรี่ย์ญี่ปุ่นไปเลยซะงั้น ซีรี่ย์บ้านเขาคนละแนวกับบ้านเราเลยนะ มีตัวละครแปลกๆ ออกแนวสะท้อนสังคมมากกว่า ดูดีๆก็ได้อะไรเยอะนะ ทุกตอนจะแฝงไปด้วยข้อคิดดีๆ แม้บางทีจะมีตัวละครแปลกๆโผล่มาบ้างก็เถอะ แต่เอาเข้าจริมันเป็นสีสันเลยนะ ถ้าขาดตรงนี้ไปคงจะไม่สมบูรณ์ตามแบบฉบับซีรีย์ญี่ปุ่นเท่าไหร่ (คล้ายๆละครไทยที่ต้องมีตบตีกันแย่งพระเอก) ดูไปดูมาเฮ้ยสนุก มันมีเสน่ห์ของมัน (เอาซะอยากรีวิวซีรี่ย์ญี่ปุ่นเลยนะเนี้ย)

และวันนี้ชีวิตก็มีสีสันมากกว่าทุกวัน การที่เอาตัวเองมาเจอกับสิ่งที่ไม่เคยเจอมาทั้งวัน เป็นอะไรที่ทั้งดี ทั้งเหนื่อย รวมๆกันเลย เป็นประสบการณ์ล้ำค่า เลิศเลอ เพอเฟกต์มากกกก ตื่นเต้นตอนตกรถไฟ กังวลว่าลุงจะไม่ชอบที่มาสาย กลัวว่าแมวบ้านลุงจะเข้ากับเราไม่ได้ กลัวทำจานบ้านเขาแตก แต่จากการที่เราเป็นต่างชาติ ทำอะไรผิดๆ ทำอะไรแปลกที่นี่ก็ดีนะ ไม่มีใครเขาว่า แต่เขาจะคอยสอนเราเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน ให้เรารู้ให้เราเข้าใจในชีวิต ในวัฒนธรรมของเขา

จบด้วยภาษาญี่ปุ่นวันละคำของลุงค่ะ
>> Itadakimasu = ทานแล้วนะคะ <<
>> Gochiso sama deshita = ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ <<

เพื่อมีคนหลงเข้ามาอ่าน อยากทักทายหรือสอบถามเรื่องการไป woof ที่ญี่ปุ่น ก็สอบถามกันมาได้นะคะ (อยากให้ได้ไปกันจริงๆนะ เพราะมันดีมาก) ทิ้งเมลล์ไว้ให้เลย >> eve.ruthairat@gmail.com<<


ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

รูปภาพ
มองชีวิต ผ่านญี่ปุ่น I คนเราจะไปเที่ยวคนเดียวได้ยังไง การไปต่างประเทศครั้งแรกของแต่ละคนจะรู้สึกอย่างไรกัน เราจะใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนได้ไหม จะอยู่ในที่ที่ผู้คนไม่ได้พูดภาษาเดียวกับเราได้หรือไม่ …. ตัวเราเท่านั้นที่จะให้คำอธิบายกับสิ่งเหล่านี้ได้ดีที่สุด ไปดูกันว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะเป็นอย่างไร :D
อ่านเพิ่มเติม
รูปภาพ
มองชีวิต ผ่านญี่ปุ่น VII ฟังเสียงธรรมชาติ               วันนี้อากาศดี มีแสงแดดสวยงามยามเช้าให้ได้เห็น อยู่ที่นี่ได้มีเวลาชมธรรมชาติอย่างเต็มที่ เห็นถึงความสวยงามของดอกไม้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง มันมีการผลิบานมากขึ้น ดอกใหญ่ขึ้น สวยงามมากขึ้น มีเวลามากจนขนาดมองเห็นการเปลี่ยนแปลงของดอกไม้ รู้แม้กระทั่งว่ามันบานมากขึ้นกว่าเมื่อวาน มันเป็นความรู้สึกที่สวยงามแบบอธิบายไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร มันอิ่มเอมมาก บางทีความรู้สึกคนเรามันก็ซับซ้อนนะ บางทีบอกว่าชอบ บอกว่าดี แต่ลึกๆแล้วมันมีอะไรมากมายกว่านั้นที่บอกมาเป็นคำพูดไม่ได้ การที่บอกว่าดี  มีความสุขในแต่ละครั้ง ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนกันนะ มันขึ้นกับสถานที่ เวลา บุคคล ต่างๆนาๆรอบตัวเราด้วย คนเรานี่แปลกนะ บางทีบอกว่ารู้สึกดีทั้งๆที่ลึกๆแล้วอาจรู้สึกแย่มากๆก็ได้  แต่ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ทุกอย่างที่รู้สึก มันเป็นความจริง เป็นสิ่งที่รู้สึกตามที่เห็น ตรงไปตรงมาเลย อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องโกหกหรือหลอกใคร และที่สำคัญที่สุดคือไม่ต้องหลอกตัวเอง เรารู้ถึงมันด้วยความรู้สึกของตัวเอง เป็นอะไรที่ชัดเจน ไม่คลุมเครือ ...
อ่านเพิ่มเติม
รูปภาพ
First time in JAPAN >> WWoofer in farm III (END) >>WWOOFER IN JAPAN<< และแล้ววันสุดท้ายของการมาเป็น woofer ก็มาถึง แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วัน แต่มันก็รู้สึกใจหายที่ต้องจากฟาร์มแห่งนี้ไป ที่นี่ไม่ได้ให้แค่ที่พักที่อาศัย แต่มันทำให้เราได้เรียนรู้ ได้ศึกษาและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกัน ได้ใช้ชีวิตอยู่แบบการมีชีวิตที่มีความหมายจริงๆ และการต้อนรับอย่างดีของผู้คนที่นี่ก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นมาก จนอยากจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ลุงกับป้าก็ช่างใจดีเหลือเกิน ดูแลเราเหมือนลูกหลานคนนึง มีของที่ระลึกมอบให้ด้วย เป็นผ้าขนหนูผืนเล็กๆลวดลายน่ารัก กับขนมญี่ปุ่นถุงนึง (เป็นมันฝรั่งเคลือบซ๊อส) ดีใจมาก และสัญญาว่าจะใช้มันอย่างดี สุดท้ายก็ถึงเวลาที่ต้องขอบคุณ และลาจากฟาร์มแห่งนี้ไป ก่อนออกไปก็ได้ทิ้งจดหมายขอบคุณที่ดูแลกันมาอย่างดีไว้ด้วย ตอนแรกลุงนึกว่าเราลืม แต่พอบอกว่าเป็นจดหมายขอบคุณให้ลุงกับป้าอ่าน เขาก็ดีใจนะ (มั้ง) จากนี้ไปคงคิดถึงที่นี่มาก คิดถึงทุกคน รวมถึงน้องหมาและน้องแมวด้วย (พึ่งได้ข่าววันนี้ว่าน้องหมา >> เจ้าโกโก้ที่พาไปเดินเล่นบ่อยๆ นั้นได้จากไปแล้ว ก็เส...
อ่านเพิ่มเติม